Je me souviens is het officiële motto van de provincie Quebec.
Onze B&B in Montreal was echt super. We werden meteen verwelkomd met een biertje. We startten ons bezoek van de stad in het oude Montréal, dat aan het water ligt. Aan de start van was een mooi panorama te zien van de moderne stad.
Hieronder een foto van Place Jacques Cartier, genoemd naar de ontdekkingsreiziger die de streek rond de rivier Saint Laurent exploreerde in de 16de eeuw. Deze rivier loopt van de Grote Meren in het noorden van de VS, via Montréal en Quebec, naar de Atlantische Oceaan.
Verder bezochten we het Pointe-à-Callière museum over de geschiedenis van Montreal, dat ondergronds nog een aantal archeologische overblijfselen bevat, en de Basilique Notre Dame. De basiliek heeft aan de buitenkant veel weg van die van Parijs.
We wandelden verder, via Chinatown, langs de zeer lange rue Saint-Laurent met vele bars (waarvan we er eentje uitprobeerden), winkels en restaurants. We wilden ook een concert meepikken van de Francopholies maar op dat moment was er net geen concert aan de gang. In de zomer zijn er trouwens enorm veel
outdoor festiviteiten in de stad. We aten in het -naar het schijnt- wereldberoemde Schwartz, bekend om zijn gerookt vlees. Ik ben normaalgezien geen fan, maar het was inderdaad wel lekker. Het interieur daarentegen trok op niets (deed ons wat denken aan de beroemde pizzeria in Napels).
De volgende dag startte met een bezoek aan het museum voor schone kunsten, waar we enkel het gedeelte van de Canadese kunstenaars zagen. Ons plan was om nadien naar het nabije park van Mont Royal te stappen, maar daar bleken verschillende ingangen versperd door wegenwerken. Het stikt van de wegenwerken in Canada en het noorden van de VS, maar dat is niet zo verwonderlijk gezien de weersomstandigheden ervoor zorgen dat de wegen er binnen de kortste keren erbarmelijk bijliggen. We namen dan maar de bus richting Oratoire St Joseph, een enorme basiliek die gewijd is aan de patroonheilige van Canada en waar de
die hard-pelgrims de trappen op hun knieën beklimmen.
Wegens veel te warm, besloten we wat tijd door te brengen in de geairconditioneerde
underground city van Montréal, dat eigenlijk speciaal gebouwd is omwille van de extreme weersomstandigheden (ijskoud in de winter en tropisch warm in de zomer). Onderweg nog een kathedraal bezocht
en dan verkoeling gezocht in de winkels en de cinema.
De volgende dag trokken we verder naar het noorden, na een warm afscheid (en een fles bier cadeau) van onze B&B hosts, Daniel en Petra. We stopten onderweg langs Berthier, geboortestad van formule 1 racer Gilles Villeneuve, die in ons land stierf op het Zolder circuit en in mijn reisgids foutief werd omschreven als de broer van Jacques Villeneuve. Verder ook nog veel kerken gefotografeerd, maar dat begon wat afgezaagd te worden. We stopen nog eens in het stadje Trois Rivières vooraleer we langs Quebec reden, naar onze B&B in het nabijgelegen Boischatel. Die avond gingen we kijken naar een vuurwerk van Les Gands Feux de Quebec, een jaarlijkse vuurwerkwedstrijd tussen verschillende landen boven de waterval van Montmorency. Prachtig spectakel, maar ik zal me eens een statief moeten aanschaffen als ik nog eens foto's van vuurwerk wil trekken.
De volgende dag stond een bezoek aan Quebec op de planning, meer bepaald het oude Quebec. De stad doet heel Europees aan en is de enige stad in Noord Amerika die nog oorspronkelijke stadswallen heeft. Parking vinden in deze stad is bijna niet te doen, tenzij je je blauw betaalt. In het algemeen trouwens was Canada vrij duur, niet tegenstaande hun dollar nog lager staat dan de Amerikaanse. De provincie Quebec legt 2 verschillende soorten taxen op bovenop de prijs die aangeduid staat. En in restaurants en café's moet je natuurlijk ook fooien geven. Ik vind dit systeem heel vervelend en bijzonder oneerlijk: niet alleen krijgt het keukenpersoneel niets, maar bovendien hangt de fooi niet af van de vriendelijkheid of gedienstigheid van de ober, maar wel van de prijzen van de maaltijd en het aantal personen.
We hadden het geluk dat we in Quebec waren op het moment dat ze de Fêtes de la Nouvelle France aan het vieren waren, waarbij verklede bewoners aan straatanimatie deden.
Hieronder zie je hoe de mensen soms een hele omweg moeten maken om via de trappen in hun huis te geraken, vooral als ze in het bovenste gedeelte van het huis wonen.
Verder zagen we ook Chateau Frontenac, naar het schijnt 1 van de meest gefotografeerde hotels ter wereld.
We wandelden langs de muren van de citadel, om er vervolgens naar de opheffing van de wacht te kijken. Dat bleek niet met het verwachte tromgeroffel te zijn, maar het was wel grappig om ze daar zo stoïcijns te zien staan, terwijl zoveel toeristen ermee op de foto gaan of er onnozel zitten rond te doen.
Hieronder een foto van 1 van de oude stadspoorten, en eronder eentjevan het theater van Quebec, waar ze net Sherazade speelden.
Het ontbijt dat we in onze B&B in Boischatel kregen, was naar mijn mening het beste van heel onze reis. We startten altijd met een bereiding met fruit, gevolgd door een bereiding met eieren, toast met zelfgemaakte vreemde confituren en boter (appelboter!?) en ten slotte heerlijke wafels. Zo'n zwaar ontbijt is typisch voor Canada, waar vroeger veel arbeid werd verricht buiten in de sneeuw en een volle maag dus onontbeerlijk was. Onze Franse gastvrouw en - heer maakten de meeste dingen zelf. Ze zijn 3 jaar geleden vanuit Frankrijk met hun 3 kinderen naar Quebec verhuisd want ze wilden hun hectische leven helemaal omgooien. Ze gaven hun hoge functies op om hier een B&B te starten. Onze gastvrouw vertelde altijd honderduit, bijvoorbeeld over de positie van de vrouwen in Canada (mijn interesse was natuurlijk direct gewekt). Hoewel ze zich een stuk later dan de Europese vrouwen bevrijd hebben (ze kregen pas stemrecht in de jaren '60), blijken ze nu toch heel wat verder te staan op vlak van gendergelijkheid. Misschien zelfs een beetje té. Ze staan erop om arbeid te verrichten die meestal typisch mannelijk is, bijvoorbeeld aan de wegen werken (en inderdaad, toen we erop letten nadien bleken er evenveel vrouwen als mannen aan de wegen te werken). Het is
not done om als vrouw een gezamelijke rekening te hebben met je man en op restaurant wordt altijd een gedeelde rekening gegeven (met exact wat elkeen gegeten heeft, niet zomaar 50-50). We hadden al een paar keer raar opgekeken toen men ons op restaurant vroeg of we een gedeelde rekening wilden, maar nu wisten we dus waarom. Verder heeft het gezinsleven een hoog aanzien, wat betekent dat het heel normaal is dat je niet te laat werkt om op tijd bij de kinderen te zijn, en dat geldt zowel voor vrouwen als mannen. Hieronder een foto vanaf het terras van onze B&B bij maanlicht, met een ietwat te lange sluitertijd genomen, en een foto 's ochtends getrokken.
Onze gastvrouw wist ons ook wat meer te vertellen over iets dat ons was opgevallen tijdens onze roadtrip: er waren nergens runderen te zien in de weiden! Blijkbaar worden de koeien daar constant binnen gehouden en op vaste (en zeer regelmatige) tijdstippen gevoed. Het ziet er dus naar uit dat Europese runderen het toch een stuk beter hebben dan Amerikaanse/Canadese!
Onze derde en laatste dag in de omgeving van Quebec is een beetje in het water gevallen. We werden gewekt met kletterend onweer en het heeft onophoudelijk geregend tot 's avonds. We besloten de
Route de la Nouvelle France af te rijden. Deze baan gaat langs verschillende stadjes en dorpjes ten noorden van Quebec, langs de rivier. Een van die stadjes was Ste Anne-de-Beauprez waar we, je raadt het al, een kathedraal bezochten. Ik denk dat ik als vrijzinnige al meer kerken ben binnengeweest dan de doorsnee katholiek...
De rest van de foto's van die dag is niet teveel soeps, oa wegens regendruppels op de lens :s
Dan maar wat trivia vertellen: een van de nationale gerechten van Canada blijkt de
poutine te zijn: frieten met kaas erop gesmolten (brokken, geen geraspte kaas) in een saus van aangebrand meel (dat laatste wist onze gastvrouw ons te vertellen). Klinkt niet erg apetijtelijk maar Fre heeft er zich toch aan gewaagd en ook ik heb er dan maar een -slap- frietje van gegeten en ik moet zeggen: het is al even degoutant als het klinkt!
's Anderendaags vertrokken we, deze keer met de zon, richting de staat Maine in de VS. De plaats waar volgens onze gastheer de minder begoede mensen uit Quebec hun vakantie doorbrengen, terwijl de rijkeren naar Florida gaan.
Wij zijn er jammer genoeg geen tegengekomen, niet tegenstaande we langs Moosehead Lake reden op weg naar het kuststadje Bar Harbor. De omgeving was wel prachtig, met water en bergen.
