Terug naar de start...

Onze laatste dag was aangebroken. We startten hem met een echt op en top Amerikaans ontbijt. Zie onderstaande foto:

We sprongen nog eens binnen in een outlet-store ernaast en vertrokken dan terug richting San Francisco. Onze auto moest voor 17u afgeleverd worden en voordien zouden we onze valiezen nog in 't hotel droppen, dus we moesten zeker niet slenteren!
Maar we konden het toch niet laten onderweg om nog een paar keer te stoppen voor wat foto's...
Hier wilde Vincent de pelikanen van dichtbij gaan trekken. De pelikanen staan links in 't midden van 't beeld.
En dan vertrokken we weer in rechte lijn, terug naar af: San Francisco.
Dit is het stadhuis:
Omdat we de auto vlak aan Fisherman's Wharf moesten afgeven, zijn we dan maar daar gebleven. Alcatraz was nu beter te zien, zonder de ochtendnevel:
We stapten verder richting Pier 39 en sprongen binnen in Hard Rock Café, waar we een aperitiefje dronken: plaatselijke witte wijn.

En dit is dan de laatste foto die ik online zet van de reis: een gitaar van Jimi Hendrix...de reis was ook wel erg rock'n'roll, zonder seks (mijn lief was niet mee) en drugs (buiten de wijn) dan! Achteraf blijkt dat we toch 4600 km afgereden hebben, 8 natuurparken hebben bezocht, een kleine 10 liter wijn hebben gedronken, de sfeer van 3 grote steden konden opsnuiven, tezamen bijna 10 dollar vergokt hebben (en er tezamen ook 20 gewonnen), bijna een hele tube factor 50 zonnebescherming opgebruikt hebben (allez, ik alleen eigenlijk) want we kregen op die 2 weken meer UV op ons dan in een heel jaar in België! Kortom, 't was een super reis! Ik draai mijn blik nu terug richting Oosten ;)

Relaxen aan de kust

Het einde van de reis begon stilaan te naderen: we vatten onze voorlaatste dag aan met als eindbestemming Monterey. Het was opnieuw aangenaam rijden langs de kust...de auto raakte stilaan gerodeerd (hij had 7000 miles bij 't begin en we zaten intussen aan 10.000 miles) en er was goeie muziek op de radio. Doorheen heel de reis vonden we wel regelmatig een goeie rockzender...blijlkbaar houden ze in de VS wel van Led Zeppelin en Metallica :) Je moet er natuurlijk wel de minutenlange reclame bijnemen tussendoor. Een reclame kan daar een volle minuut duren!
We stopten eerst in Morro Bay waar we wandelden langs de Embarcadero ('den dijk')


Het krioelt aan de Westkust trouwens van de pelikanen. Niet makkelijk om er zo eentje te trekken, maar onderstaande foto is wel redelijk gelukt.
In de VS geraak je heel makkelijk aan een krant op straat. Gewoon wat geld in zo'n bakje gooien en de krant nemen.

We stopten nadien in Carmel, een stadje waar Clint Eastwood nog burgemeester was geweest. Vroeger was het een kunstenaarsgemeenschap, maar daar blijven nu alleen nog chique kunstgallerijen van over. Voor de rest zijn het er allemaal peperdure boetieks. We zijn wat winkels binnengelopen maar hadden er al snel genoeg van. Dan maar verder naar Monterey!
Daar konden we genieten van een zonsonergang met prachtige kleuren, die natuurlijk niet echt pakken op mijn fototoestelletje...
Op de bovenstaande foto werd op de boot rechts net vis gelost. Sardienen geloof ik.
We wandelden verder richting restaurants. Die deden er alles voor om klanten te lokken door hun indrukwekkendste gerechten op een tafel buiten tentoon te stellen en door de mensen een hapje aan te bieden. Mijn reisgenoten ontdekten op die manier de Clam Chowder, een soep die blijkbaar een specialiteit is van de Pacific coast en heel erg bij hen in de smaak viel. Die avond heb ik de lekkerste maaltijd van heel de reis gegeten: een tong (sole) die gepanneerd was in kokosschilfers, met aubergines en met een limoensausje. Superlekker! Het water loopt me weer in de mond door erover te schrijven. En daarbij een lekker Chardonnayke...op culinair vlak kon de avond niet meer stuk!

Noordwaarts langs de kust richting Santa Barbara

De volgende dagen waren heel aangenaam om te rijden: langs de kustlijn van de Pacifische Oceaan. De dorpen en steden die we tegenkwamen straalden schoonheid en relaxedheid uit. En ook wel een beetje (veel) luxe. Langs de baan zagen we ook veel Bougainvillea's in bloei: prachtig!
Verder ook wel grappige opschriften gezien, zoals deze:

Een herdenkinsgrasveld voor Vietnam veteranen:
Onze eerste stop was Oxnard, waar we weer lekker en uitgebreid ontbeten rond 10u. De dienster was zelf op reis naar Europa geweest en vond dat alles er zo klein was...dat konden we best wel geloven. In Oxnard was ook een soort mini-Bokrijk: ze hadden er een aantal huizen uit de streek van vroeger bij elkaar gezet. Was wel schattig, met al die bloemen errond.
Onze volgende stopplaats was Santa Barbara (er begint weer spontaan een tune van 1 of andere soap in mijn hoofd te spelen). We bezochten eerst de Mission. Langs de westkust van de VS zijn er zo verschillende te vinden: missie's van Franciscanen.
Hieronder wat meer uitleg:
De binnenkant van de kapel:
Er was ook een kerkhof met catacomben:
Nadien reden we de stad in richting kust om te wandelen langs de belangrijkste winkelstraat. We parkeerden onze wagen rechtover een fietsenwinkel waar op de venster in koeien van letters 'Go Lance!' stond geverfd. De eigenaars vertelden ons dat hun zoon goed bevriend is met Lance.
We flanneerden langs de winkels, kochten wat boeken bij Barnes & Nobles en fruit op de fruitmarkt en eindigden onze toch aan het strand...
We vervolgden onze weg naar Santa Maria langs heuvels die bezaaid zijn met wijngaarden:
In Santa Maria logeerden we in een 'Historic Inn' en inderdaad: alles in het hotel zag er antiek uit. Ik zou zelfs zeggen: antieke Engelse stijl. Trouwens, de VS hebben blijkbaar de manie van de Engelsen overgenomen om overal tapijt te leggen. Van de luchthavens, tot de restaurants, tot de casino's: overal tapijt! Er was die avond ook een bus met Nederlanders toegekomen en dat zullen ze geweten hebben in het restaurant. Dat zou normaalgezien om 21u (!) sluiten maar op dat uur kwamen de gasten pas binnen. Omdat de wijn die we aan tafel hadden gedronken niet zo supermegadenderend was, besloten we er nog eentje te gaan drinken in de wijnkelder van het hotel, maar ook dat bleek al gesloten te zijn om 21u! Het is duidelijk dat Amerikanen de savoir faire van het bon vivantisme niet kennen....zucht. Er was gelukkig ook nog een bar, die we na het bestellen van onze wijn direct ontvluchtten voor een rustiger plek omdat het er zo luidruchtig was (de aanwezige gasten hadden al een beetje teveel Budweisers op...)

Vergane glorie in Hollywood

Over onze volgende bestemming wordt dagelijks gerapporteerd in de boekskes, maar eigenlijk heeft het weinig indruk op mij gelaten: Los Angeles. We besloten eerst een bezoek te brengen aan downtown, waar het financiële centrum ook gelegen is.
We gingen even binnen in het Bonaventure hotel en wandelden dan verder naar de bibliotheek, die volgens de gids wel de moeite waard was.
Ik vond het echt niet veel bijzonders, zeker niet als je vergelijkt met de bibliotheek van New York (zie foto's op deze blog van 2005). We besloten de metro te nemen richting Walt Disney Concert Hall. Dat daarentegen was wel mooi. Het gebouw werd ontworpen door Frank Gehry en 't was wel leuk om 't gebouw van binnen en buiten te bezoeken. Alleen jammer dat we de concertzaal zelf niet konden bezoeken!

We namen vervolgens de bus richting Hollywood want ik wilde per se Hollywood boulevard zien en een celebrity spotten. Voor dat laatste was ik beter naar Beverly Hills getrokken want de enige sterren die ik op Hollywood bld aantrof waren die in de stenen op de grond en de hele boulevard zag er nogal armieterig uit.

Dat was eigenlijk alles wat we van LA gezien hebben. We hadden natuurlijk ook de opnamestudio's kunnen gaan bezoeken en celebs spotten in BH, maar we hadden geen tijd meer en de stad had ook niet echt indruk op ons gemaakt. Het had niet de gezelligheid van San Francisco of de opwindendheid van New York...

We hadden wel nog een leuke avond in Santa Monica, een badplaats die een 15-tal km ten noorden van LA ligt. Er heerste een heel ontspannen sfeer en we vonden een gezellige straat met restaurants en winkels. Vincent en Frank gingen naar de Apple store en kwamen blij terug en mijn ma en ik gingen naar Victoria's Secret en kwamen blij terug :)
Nadien hadden we een superlekkere maaltijd met heerlijke wijn (voor een keer geen Californische, maar ik moet zeggen dat de Californische wijn me aangenaam verrast heeft). Een heel verschil met het begin van onze reis.

Van Joshua Tree naar Palm Springs

Alweer een dikke 300km voor de boeg, maar na een hele voormiddag rijden, waren we al bijna aan ons eindpunt aangekomen: Palm Spings. We reden even ervoor wel langs het Joshua Tree national park. De Joshua tree is een boom die je enkel in de Mohave woestijn vindt in Arizona. Het is een soortement van boom waarop yucca's groeien. Daar komen ook gele bloemen op, maar in september zijn die uitgebloeid.
Je merkt dat ze allemaal ver van elkaar staan. Dat is zo met de meeste planten in de woestijn. Ze moeten namelijk zoveel mogelijk water kunnen vasthouden uit hun omgeving, zoveel mogelijk nuttig gebruik maken van hun directe omgeving. Of, zoals het op een informatiebord stond aangegeven: 'in the dessert, surviving is an art'. We hebben ons hier niet aan een lange wandeling gewaagd, want het was net na de middag, maar af en toe zijn we wel uitgestapt.
Voor 1 keer bereikten we ons hotel in de namiddag en aangezien het zondag was, we in de helft van onze reis zaten, het warm was, we nog al onze kaartjes moesten schrijven en er een zwembad was in het hotel....zijn we dus maar wat in en aan het zwembad gaan liggen. Hiervan heb ik zelf geen foto's, maar om dan maar een beschrijving te geven: zon, palmbomen, water :)

's Aonds trouwens heel lekker Thaïs gaan eten en gemerkt dat er blijkbaar toch nog mensen leven in Palm Springs (het was ons alweer opgevallen dat er bijna geen kat op straat rondliep overdag).

Van de canyons terug naar de casino's

De Grand Canyon is zeer indrukwekkend, maar qua kleuren moet hij toch wat onderdoen voor Bryce. Wij bezochten de canyon vanaf de south rim, dat is de overkant van de bekende skywalk die enkele jaren geleden werd aangelegd. Om over de glazen brug te kunnen wandelen moesten we een hondertal mijl rijden...
Ik zat daar op een gegeven moment wat te zitten, genietend van het uitzicht, toen ik ineens zag dat verschillende mensen naast mij aan het wijzen waren. En wat bleek: daar zat zo'n beestje:
Het kroop zelfs achter mij langs en bleef op zowat 30 cm van me staan. Dan ook maar gauw een foto getrokken. Enkele kinderen probeerden het beestje te aaien. Ik dacht: ik weet niet wat dat beest is, dus zal ik er voor de zekerheid maar afblijven. En maar goed ook! Toen ik achteraf mijn foto aan een ranger toonde, wist hij me te vertellen dat dit het gevaarlijkste dier in Grand Canyon was, namelijk een spotted ground squirrel. De beestjes zijn door de toeristen in de afgelopen jaren zodanig tam gemaakt, dat ze nogal brutaal zijn in het bedelen naar eten (zoals de ranger het verwoordde: they don't ask for food, they demand it). Ze herkennen echter het verschil niet goed tussen een vinger en een stukje eten en bovendien krabben zo nogal snel als ze zich bedreigd voelen. Het gevaarlijkste zijn dan nog de vlooien die in hun pels huizen: die zouden 1 of andere lelijke ziekte dragen, waarvan vorig jaar zelfs een ranger gestorven was. Ik vond de diertjes ineens niet meer zo schattig... ik heb later zelfs meermaals naar andere mensen moeten roepen dat ze het dier zeker niet mochten aanraken want dat het very dangerous was :)
En bij deze nog eens een 'bewijs' dat ik er was :) Merk mijn geweldige nieuwe zonnebril op. De eerste keer dat ik een bril met gepolariseerde glazen koop, ik wil vanaf nu niets anders meer! Zeker voor het rijden heb je een beter zicht, en als er veel zonlicht is, zie je zoveel meer kleuren dan zonder zo'n bril. Ik weet natuurlijk niet of ik daar veel ga aan hebben in België....

Wij gingen dus weer verder en de roadbook stuurde ons over de historische route 66. Nou ja, zoveel bijzonders was het eigenlijk niet... toch niet in 't begin. Toen we stopten in het eerste dorpje langs de baan, Seligman, kregen we wat meer van de charme van die route 66 te zien. Buiten een paar knotsgekke auto's en een flashy visitor's centre (die vindt je trouwens bij elke attractie en binnen elk nationaal park, wat dus zeer handig is!), was er ook een nogal bizarre eetgelegenheid.


Aan de visitor's centre/annex barber shop hadden bezoekers van over heel de wereld stickers geplakt op de ruit. Ik vond er eentje van Radio Donna, dus bij deze zal de zender toch nog voortleven op route 66 als hij hier in de België uit de ether gehaald wordt...
De visitor's centre zelf was ook wel een souvenirshop dus we kwamen wel met wat spulletjes met een verwijzing naar route 66 naar buiten :)
We kregen honger en besloten toch iets te eten in die bizarre tent. Die was binnen volgeplakt met visitakaartjes en buiten hingen ook rariteiten aan de muren en aan de bomen.

We moesten ons eten bestellen en dan zouden ze via een microfoon buiten afroepen wanneer het klaar was. Ze moesten wel een naam hebben. Frank gaf de zijne en meteen werd hij omgedoopt tot Frank the Tank (die bijnaam heeft hij natuurlijk de rest van de reis van ons mogen horen).
Ik at er mijn eerste en enige hamburger.

Ik geef toe: niet de meest flatterende pose, maar die toot moest ik nu toch wel op de foto hebben. De WC's waren trouwens ook een bezoekje waard: er hingen LP's aan het plafond en je kon er ook nog wat tv kijken.

Wij dus weer weg, richting Peach Springs, waar we de Grand Canyon Caverns gingen bezoeken. Grotten dus. Het grappige hier was dat we korting kregen met mijn ma haar Touring wegenhulp lidkaart! Maakt deel uit van de AAA groep waar je dus tot in de VS kortingen mee kan krijgen. Om de grotten in 't kort te omschrijven: het zijn droge grotten (geen beetje vochtigheid daar beneden) die vol ijzeroxide en calcium carbonaat zitten. De dude die de grotten ontdekt had begin vorige eeuw, dacht dat hij een goud én diamantmijn had ontdekt! De selenium kristallen glinsteren namelijk heel erg in 't licht en dat ijzeroxide geeft een gouden glans. De kristallen worden echter helemaal dof wanneer het in contact komt met vochtigheid (dus ook met handen) dus ze zijn eigenlijk niets waard. De gids wist ons ook te vertellen dat de grotten nog als opslagplaats hadden gediend, dat er al een aantal koppels getrouwd waren in de grotten en dat er een prehistorische beer was ingevallen. Wegens onscherpe foto's geef ik maar de link naar de site van de grot: http://www.desertusa.com/mag99/feb/stories/gccaverns.html
Oh ja, de grot dankt trouwens haar naam aan het feit dat er lucht van de Grand Canyon instroomt...

Onze eindbestemming voor die dag was Laughlin (Nevada), laat ons zeggen een mini Las Vegas. Ons hotel was trouwens een grote lompe building met casino op 't gelijkvloers. Het klimaat was duidelijk weer woestijnklimaat want het was er weer stukken warmer. 's Avonds konden we weer van een buffet eten, maar dat was toch een heel stuk minder dan dat van Las Vegas. We merkten ook dat er meer gezinnen zaten: waarschijnlijk mensen die in de buurt woonden en een avondje goedkoop uit gingen eten. Het was vooral interessant om de borden van de Amerikanen rondom ons gade te slaan: wat een combinaties en wat een gulzigheid!