Noordwaarts langs de kust richting Santa Barbara

De volgende dagen waren heel aangenaam om te rijden: langs de kustlijn van de Pacifische Oceaan. De dorpen en steden die we tegenkwamen straalden schoonheid en relaxedheid uit. En ook wel een beetje (veel) luxe. Langs de baan zagen we ook veel Bougainvillea's in bloei: prachtig!
Verder ook wel grappige opschriften gezien, zoals deze:

Een herdenkinsgrasveld voor Vietnam veteranen:
Onze eerste stop was Oxnard, waar we weer lekker en uitgebreid ontbeten rond 10u. De dienster was zelf op reis naar Europa geweest en vond dat alles er zo klein was...dat konden we best wel geloven. In Oxnard was ook een soort mini-Bokrijk: ze hadden er een aantal huizen uit de streek van vroeger bij elkaar gezet. Was wel schattig, met al die bloemen errond.
Onze volgende stopplaats was Santa Barbara (er begint weer spontaan een tune van 1 of andere soap in mijn hoofd te spelen). We bezochten eerst de Mission. Langs de westkust van de VS zijn er zo verschillende te vinden: missie's van Franciscanen.
Hieronder wat meer uitleg:
De binnenkant van de kapel:
Er was ook een kerkhof met catacomben:
Nadien reden we de stad in richting kust om te wandelen langs de belangrijkste winkelstraat. We parkeerden onze wagen rechtover een fietsenwinkel waar op de venster in koeien van letters 'Go Lance!' stond geverfd. De eigenaars vertelden ons dat hun zoon goed bevriend is met Lance.
We flanneerden langs de winkels, kochten wat boeken bij Barnes & Nobles en fruit op de fruitmarkt en eindigden onze toch aan het strand...
We vervolgden onze weg naar Santa Maria langs heuvels die bezaaid zijn met wijngaarden:
In Santa Maria logeerden we in een 'Historic Inn' en inderdaad: alles in het hotel zag er antiek uit. Ik zou zelfs zeggen: antieke Engelse stijl. Trouwens, de VS hebben blijkbaar de manie van de Engelsen overgenomen om overal tapijt te leggen. Van de luchthavens, tot de restaurants, tot de casino's: overal tapijt! Er was die avond ook een bus met Nederlanders toegekomen en dat zullen ze geweten hebben in het restaurant. Dat zou normaalgezien om 21u (!) sluiten maar op dat uur kwamen de gasten pas binnen. Omdat de wijn die we aan tafel hadden gedronken niet zo supermegadenderend was, besloten we er nog eentje te gaan drinken in de wijnkelder van het hotel, maar ook dat bleek al gesloten te zijn om 21u! Het is duidelijk dat Amerikanen de savoir faire van het bon vivantisme niet kennen....zucht. Er was gelukkig ook nog een bar, die we na het bestellen van onze wijn direct ontvluchtten voor een rustiger plek omdat het er zo luidruchtig was (de aanwezige gasten hadden al een beetje teveel Budweisers op...)