Dit natuurpark ligt in het Navajo reservaat en wordt dan ook uitgebaat door de native Americans, aka de Inianen. De Navajo natie is trouwens de grootste indiaanse stam, met een bevolking van meer dan 300000 mensen verspreid over de VS. In de 19de eeuw moesten duizenden Navajo's, ten gevolge van de Indian Removal Act, te voet naar New Mexico en werden zij daar 4 jaar gevangen gehouden. Achteraf mochten ze terugkeren naar hun oude vaderland (waaronder Monument Valley).
Het landschap van Monument Valley is echt adembenemend! Het is ontstaan door de erosie van de Rockies. De verschillende rotsformaties kregen godennamen van de Navajo's. Zij hebben immers geen religie, maar beschouwen de wereld rondom hen wel als heilig.
Hier werden trouwens ook verschillende westerns gedraaid.
We gingen eerst een kijkje nemen in de visitor's center, waar o.a. prachtige juwelen te koop lagen. We hielden er nog een kleine plaspauze en merkten dat er alweer andere waterkranen waren. Geen enkele keer hebben we tweemaal hetzelfde kraanmechanisme gezien in de VS, 't was telkens iets anders: duwen, trekken, draaien,...!We hadden de mogelijkheid om een rondleiding in een open bus/jeep met en Navajo te doen, maar die vroeg 65 dollar per persoon en dat vonden we er toch wel wat over. Dan toch maar de wagen genomen over de hobbelige weg. Achteraf waren we toch blij dat we dat met die open jeep niet gedaan hadden want onze fototoestellen zouden naar de knoppen gegaan zijn van al dat rood zand!
Bij de verschillende scenic views (panoramische uitzichten) waar we stopten, stonden Navajo's met zelfgemaakte juwelen. De stenen die verwerkt waren in de juwelen, kwamen van overal in de States, maar de blauwe opaalstenen kwamen wel van Utah. De verkopers hadden nootjes mee om de squirrels te lokken.
Langs de baan zagen we verschillende keer een hoopje stenen op elkaar langs de kant van de baan liggen. Toen we aan 1 van de Navajo's vroegen of die groepjes stenen een bepaalde betekenis hadden, vertelde hij dat het de toeristen zijn die die stenen op elkaar leggen en er dan foto's van trekken...en thuis waarschijnlijk allerlei verhalen opdissen over het feit dat de Navajo's die stenen gebruiken om te communiceren!We lunchten op de site, en vonden ook een plekje schaduw voor onze auto...
De temperatuur viel alleszins wel mee (rond de 27°). De zon scheen fel, maar er was altijd een fris windje.
We reden nadien verder, terug naar Arizona. Ik weet niet meer hoe onze volgende stopplaats heette, maar we konden er alleszins ook een mooie wandeling maken die eindigde met een panoramisch uitzicht over een canyon waarin huisjes in de stenen waren gehouwen.
We trokken verder naar onze eindbestemming: Tussayan, dat ten zuiden van de Grand Canyon ligt. We moesten langs de canyon rijden om naar het dorp te gaan, dus profiteerden we ervan om een paar zonsondergangfoto's te trekken van de canyon:
We logeerden er in de Quality Inn (de beste stek van heel onze reis vond ik persoonlijk) en aten in een steakhouse in de buurt waar de obers als cowboys gekleed liepen en om de haverklap tegen elkaar botsten (het was echt wel heel druk). Dit is het moment om even te vermelden dat het vlees in de VS wel heel lekker is. Je moet wel grote honger hebben, want kleine stukjes krijg je zelden (toch niet als je een steak vraagt). Het vlees heeft meer smaak en is malser dan bij ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten