Van decadent Nevada naar preuts Utah

Na een copieus ontbijt aan nog een ander hotelbuffet in Vegas, en een kort gokje aan 1 van de gokmachines (wat mijn 6dollar opleverde), trokken we richting Utah, staat van de mormonen. We moesten onze klok een uur verder zetten. De mormonen kenden we van de Koppen- en Telefacts- reportages over polygame Mormonenmannen. Polygamie is intussen verboden, net als het drinken van alcohol trouwens (je kan het wel verkrijgen bij je maaltijd, maar een terrasje doen met een frisse pint zit er niet in).
Het dorre woestijnlandschap begon onderweg te veranderen in een 'canyonlandschap'.
Onze eerste bestemming in Utah, was St George, een stad die door mormonen werd gevestigd en in de roadbook werd omschreven als 'een groene oasis in de woestijn die veel nieuwe bewoners en toeristen aantrekt'. Voor mij had de stad eerder een groot 'Truman Show' gehalte: alle huizen waren piekfijn onderhouden, geen vuiltje op straat en het supergroene gras was overal perfect gemillimetreerd afgereden. En er was geen mens te bespeuren. Echt beangstigend, vooral als je Brussel gewend bent :) Dat beangstigende gevoel werd nog groter toen we de Visitor's Center binnengingen, ons ook aangeraden door de roadbook als we 'alles wilden te weten komen over de Mormoonse religie'. We werden er onmiddellijk begroet door een perfect uitgedoste man met een Colgate-smile en bangelijk priemende ogen. Jammer eigenlijk dat ik daar geen foto van heb....
Enfin, hij nodigde ons eerst uit om te zitten en te luisteren naar een paar zinnen van Jezus en dan leidde hij ons rond in een ruimte met schilderijen die een aantal christelijke taferelen voorstelden. Subtiel testte hij onze kennis en het was duidelijk dat mijn ma de enige was die op school geïndoctrineerd was....
De man toonde ons nog wat foto's van de binnenkant van de Mormonentempel, die vlak naast de Visitor's center stond en wilde ons maar al te graag bekeren, maar het enige waarin wij eigenlijk geïnteresseerd waren, was de tempel vanbinnen te zien! Dat bleek niet mogelijk want alleen een select clubje mag er in. Pffff. Bij deze dus een paar foto's van de buitenkant:

We waren er niet rouwig om de stad te verlaten en richting Zion National Park te rijden. Daar werden we alweer hartelijk begroet aan de ingang (de Amerikanen zijn altijd heel vriendelijk en hartelijk in de eerste omgang) door een ranger die zei dat het deze zomer een overrompeling van Europeanen geweest was.
Ook in dit park konden we weer indrukwekkend hoge rotsen bewonderen (maar het was toch wel iets anders dan Yosemite en rotsen waren ook een stuk hoger en steiler).

Een shuttlebus reed je naar verschillende stopplaatsen in het park, waar je kon afstappen om een trail te voet te volgen. Wij namen de trail naar de Wheeping Rock, een rots die, zoals de naam het doet vermoeden, de indruk geeft te huilen (de rots is gebogen en er spijpelt water langs).



We brachte de nacht door in Mnt Carmel in een Best Western lodge (heel goeide keten trouwens en die lodges stralen meestal wel gezelligheid uit).