Ik zat daar op een gegeven moment wat te zitten, genietend van het uitzicht, toen ik ineens zag dat verschillende mensen naast mij aan het wijzen waren. En wat bleek: daar zat zo'n beestje:
Het kroop zelfs achter mij langs en bleef op zowat 30 cm van me staan. Dan ook maar gauw een foto getrokken. Enkele kinderen probeerden het beestje te aaien. Ik dacht: ik weet niet wat dat beest is, dus zal ik er voor de zekerheid maar afblijven. En maar goed ook! Toen ik achteraf mijn foto aan een ranger toonde, wist hij me te vertellen dat dit het gevaarlijkste dier in Grand Canyon was, namelijk een spotted ground squirrel. De beestjes zijn door de toeristen in de afgelopen jaren zodanig tam gemaakt, dat ze nogal brutaal zijn in het bedelen naar eten (zoals de ranger het verwoordde: they don't ask for food, they demand it). Ze herkennen echter het verschil niet goed tussen een vinger en een stukje eten en bovendien krabben zo nogal snel als ze zich bedreigd voelen. Het gevaarlijkste zijn dan nog de vlooien die in hun pels huizen: die zouden 1 of andere lelijke ziekte dragen, waarvan vorig jaar zelfs een ranger gestorven was. Ik vond de diertjes ineens niet meer zo schattig... ik heb later zelfs meermaals naar andere mensen moeten roepen dat ze het dier zeker niet mochten aanraken want dat het very dangerous was :)
En bij deze nog eens een 'bewijs' dat ik er was :) Merk mijn geweldige nieuwe zonnebril op. De eerste keer dat ik een bril met gepolariseerde glazen koop, ik wil vanaf nu niets anders meer! Zeker voor het rijden heb je een beter zicht, en als er veel zonlicht is, zie je zoveel meer kleuren dan zonder zo'n bril. Ik weet natuurlijk niet of ik daar veel ga aan hebben in België....Wij gingen dus weer verder en de roadbook stuurde ons over de historische route 66. Nou ja, zoveel bijzonders was het eigenlijk niet... toch niet in 't begin. Toen we stopten in het eerste dorpje langs de baan, Seligman, kregen we wat meer van de charme van die route 66 te zien. Buiten een paar knotsgekke auto's en een flashy visitor's centre (die vindt je trouwens bij elke attractie en binnen elk nationaal park, wat dus zeer handig is!), was er ook een nogal bizarre eetgelegenheid.
Aan de visitor's centre/annex barber shop hadden bezoekers van over heel de wereld stickers geplakt op de ruit. Ik vond er eentje van Radio Donna, dus bij deze zal de zender toch nog voortleven op route 66 als hij hier in de België uit de ether gehaald wordt...
De visitor's centre zelf was ook wel een souvenirshop dus we kwamen wel met wat spulletjes met een verwijzing naar route 66 naar buiten :)We kregen honger en besloten toch iets te eten in die bizarre tent. Die was binnen volgeplakt met visitakaartjes en buiten hingen ook rariteiten aan de muren en aan de bomen.
We moesten ons eten bestellen en dan zouden ze via een microfoon buiten afroepen wanneer het klaar was. Ze moesten wel een naam hebben. Frank gaf de zijne en meteen werd hij omgedoopt tot Frank the Tank (die bijnaam heeft hij natuurlijk de rest van de reis van ons mogen horen).
Ik at er mijn eerste en enige hamburger.
Ik geef toe: niet de meest flatterende pose, maar die toot moest ik nu toch wel op de foto hebben. De WC's waren trouwens ook een bezoekje waard: er hingen LP's aan het plafond en je kon er ook nog wat tv kijken.
Wij dus weer weg, richting Peach Springs, waar we de Grand Canyon Caverns gingen bezoeken. Grotten dus. Het grappige hier was dat we korting kregen met mijn ma haar Touring wegenhulp lidkaart! Maakt deel uit van de AAA groep waar je dus tot in de VS kortingen mee kan krijgen. Om de grotten in 't kort te omschrijven: het zijn droge grotten (geen beetje vochtigheid daar beneden) die vol ijzeroxide en calcium carbonaat zitten. De dude die de grotten ontdekt had begin vorige eeuw, dacht dat hij een goud én diamantmijn had ontdekt! De selenium kristallen glinsteren namelijk heel erg in 't licht en dat ijzeroxide geeft een gouden glans. De kristallen worden echter helemaal dof wanneer het in contact komt met vochtigheid (dus ook met handen) dus ze zijn eigenlijk niets waard. De gids wist ons ook te vertellen dat de grotten nog als opslagplaats hadden gediend, dat er al een aantal koppels getrouwd waren in de grotten en dat er een prehistorische beer was ingevallen. Wegens onscherpe foto's geef ik maar de link naar de site van de grot: http://www.desertusa.com/mag99/feb/stories/gccaverns.html
Oh ja, de grot dankt trouwens haar naam aan het feit dat er lucht van de Grand Canyon instroomt...
Onze eindbestemming voor die dag was Laughlin (Nevada), laat ons zeggen een mini Las Vegas. Ons hotel was trouwens een grote lompe building met casino op 't gelijkvloers. Het klimaat was duidelijk weer woestijnklimaat want het was er weer stukken warmer. 's Avonds konden we weer van een buffet eten, maar dat was toch een heel stuk minder dan dat van Las Vegas. We merkten ook dat er meer gezinnen zaten: waarschijnlijk mensen die in de buurt woonden en een avondje goedkoop uit gingen eten. Het was vooral interessant om de borden van de Amerikanen rondom ons gade te slaan: wat een combinaties en wat een gulzigheid!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten