Ik schrijf deze post op de trein tussen Takayama en Nagoya, waar we gaan overstappen naar Kyoto en dan verder naar Nara. Het is nog geen 7u wanneer onze trein vertrekt (het is hier trouwens al klaar om 4u30) en we rijden door prachtige berglandschappen. De voorbije 2 dagen spendeerden we dus in Takayama (yama betekent berg), voor veel toeristen een uitvalsbasis om te gaan klimmen in de Japanse Alpen. Wij hielden het, uit tijdsgebrek, bij een verkenning van de stad. De kern is vrij klein en extreem rustig wanneer we toekomen in de namiddag. De stad staat bekend voor saké brouwerijen, tempels en een aantal mooie handelaarshuizen. We bezoeken er eentje van en zien ons allebei wel wonen in zo'n ruime multifunctionele woonst met strak design en alweer een prachtig tuintje. Onze wandeling zet zich verder naar een meer noordelijk gelegen park, waar we naar goede Belgische gewoonte een terraske doen. Tegen het begin van de avond gaan we terug naar onze alweer geweldige ryokan (kamer met eigen tuintje!) waar ik nog even ga weken in de onsen vooraleer we ons avondmaal in de kamer geserveerd krijgen door, vermoed ik, de vrouw des huizes in traditionele yucata. Dit is overigens een typische gewoonte in ryokans in Japan om er te eten op de kamer, wel is het duurder dan als je buitenshuis eet. Alweer heerlijk gegeten: sashimi, groenten, saké, tempura, rundsvlees, vreemd uitziende paddenstoelen, miso soep, rijst natuurlijk en een dessertje (eindelijk wat fruit!). En ook thee natuurlijk. Op restaurant krijg je trouwens altijd een glas water en thee inbegrepen in de prijs.
Omdat het nog vroeg is, gaan we terug naar buiten op zoek naar een bar. We komen in eentje terecht waarvan de eigenaar, Yukimasa, grote fan is van jazz én van Star Wars. Enerzijds heeft hij een kast vol boeken, platen en cd's met jazz en anderzijds wordt zijn bar opgesmukt door Star Wars postuurkes en gadgets. Genoeg aanknopingspunten dus om een gesprek te beginnen, aangezien we ook de enige gasten zijn. Al gauw vertellen we over het doel van onze reis in Sendai, waarop hij een jazz plaat oplegt van Yoyo-ma (bekende Chinees-Franse cellist) gevolgd door een CD van Yoyo-ma en Bobby Mcferrin. We hebben het ober Django Reinhardt en Toots Tielemans, van wie hij ook een cd heeft. In zijn bar heeft hij trouwens een flugelhoorn liggen, ook ontworpen door Sax. We discuteren verder over de verschillen tussen Maynard Ferguson en Miles Davis. Kortom, gesprekken met Japanners zijn niet zo verschillend als die met andere mensen, Japanners zijn alleen het Engels niet goed machtig en dat komt vooral door de vreemde klanken. Yukimasa bevestigt dat voor hem het lezen veel vlotter gaat dan het horen van Engels.
De volgende dag nemen we een uitgebreid ontbijt in de ryokan (tot nu toe altijd buitenshuis gaan ontbijten), bezoeken we een markt en doen we een wandeling langs een aantal tempels. We slagen er ook in om zaadjes te vinden voor een Japanse esdoorn. Die zijn werkelijk prachtig, de blaadjes zijn groen maar kleuren roest en rood naarmate de zomer vordert. Hier hebben we er al veel roeste gezien ondanks het feit dat de lente amper achter de rug is. In de namiddag trekken we naar Hida, zeg maar het plaatselijke Bokrijk, waar we toch ook een paar indrukwekkende woonsten zien. Nadien naar onze volgende ryokan in de buurt (we konden niet 2 nachten in dezelfde blijven) waar we ook weer dineren.
Intussen wordt er al druk over en weer gemaild met Stijn, die ons extra info geeft over het concert zoals het feit dat een aantal onder ons nog een extra stuk gaat moeten spelen. Er zullen 70 cellisten zijn van buiten Japan, wij zijn de grootste buitenlandse delegatie met ons groepje van 9. De 8 deelnemende Amerikanen zouden intussen ook al aangekomen zijn. Takumi, die Stijn uitnodigde, is verantwoordelijk voor de organisatie rond de buitenlandse delegaties.
Enkele dingen die ons opvielen en enkele wist-je-datjes:
- Wanneer de trein aankomt in een groot station speelt er altijd een muziekje, zo word je wakker ;-) (ik zet sowieso iedere keer een wekker)
- Op de trein is het verder altijd vrij stil, tenzij er toeristen op zitten. Er wordt ook gevraagd om je gsm op stil te zetten en buiten de coupé te bellen.
- We zien vrij veel Japanners met hondjes, zo van die fluffy exemplaren die er keischattig uitzien maar gevaarlijk beginnen te grommen als je dichterbij komt. Vaak wordt er met hen gewandeld in een wandelwagentje of verdwijnen ze in een draagtas.
- De bevolking van Japan bedraagt 127 miljoen en tegen 2050 zou dat dalen naar 100 miljoen! Slechts 13% is jonger dan 15 jaar.
- Japan heeft al een decennium te lijden onder economisch verval, door de wereldwijde crisis maar ook door de concurrentie met China, dat Japan intussen overtreft op economisch vlak. Voor ons als toerist komt dat natuurlijk goed uit, de prijzen liggen er algemeen genomen lager dan bij ons, zeker wat voedsel betreft (we lunchen hier voor gemiddeld 7€).
Vervolg: Nara
Vanaf donderdagnamiddag brengen we onze tijd door in Nara, de eerste hoofdstad ooit van Japan. Het beroemdste aspect aan Nara is haar park en de bezienswaardigheden erin. We starten met de Yoshiki-en tuin: niet mis, maar na Kyoto zijn we nogal veeleisend geworden op vlak van tuinen. Of vlak van tempels krijgen we de moeder der Japanse tempels te zien, de Todai-ji met de Daibutsu-den, die meteen de prijs van grootste houten bouwwerk ter wereld wegkaapt. En bij het herbouwen begin 18de eeuw werd dan nog maar 2/3 vd grootte gebouwd. Daarbinnen staat dan nog eens een imposante bronzen boeddha, goed voor 437 ton brons en 130kg goud. Ann en ik zijn het erover eens dat we het nu wel gehad hebben qua tempels. Wat er wel nog speciaal is aan het park in Nara is dat het volloopt met tamme rendieren die we ook kunnen voederen. Ze werden er vroeger beschouwd als boodschappers van de goden en nu zijn ze gewoon nationaal erfgoed. We wandelen voor de rest van de namiddag het park rond, worden regelmatig aangesproken door leerlingen die een opdracht hebben in het Engels, en gaan dan aperitieven en eten. We raken aan de praat met 2 Britten en geven hen nog wat tips over Kyoto. We eindigen de dag in onze backpackers ryokan: een prachtig huis (100jaar oud) maar ik deel er wel de kamer met 5 anderen. T moet niet altijd luxe zijn ;-) Onderaan het stapelbed schrijf ik nog gauw dit stukje over Nara voor ik crash tot de wekker van 6u.
Morgenochtend trein naar Sendai voor hét evenement van de reis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten