Dag 11-14: Langkawi

Op maandagochtend werd ik gewekt door de muezzin (eerste keer) en door een tiental nieuwe jeukende muggenbeten (damn you, tropisch klimaat!) en even later ging de wekker af voor onze boottocht. In de kletsende regen vaarden we met een 200-tal mensen richting Langkawi. Ik heb het grootste deel van de rit geslapen dankzij Touristil, dat ik preventief had ingenomen tegen zeeziekte. Dat bleek geen overbodige luxe...heel wat mensen liepen groen richting toilet.

Op de boot zaten veel compleet in het zwart gesluierde vrouwen, met zelfs een extra sluier voor hun aangezicht zodat enkel nog een rechthoekje ter hoogte van de ogen open blijft- vermoedelijk Saoudi's. Onze Chinese gids in Georgetown had ze nogal oneerbiedig ninja's genoemd maar de gelijkenis ermee was wel treffend.
Het bleef de rest van de dag regenachtig en we lummelden wat rond in het hotel, dat overigens heel groen en uitgestrekt is. Langkawi is een pak meer toeristisch dan de andere plaatsen die we tot nu toe zagen en de prijzen zijn dan ook navenant. Tot nu toe konden we meestal eten voor een tiental ringitt per persoon (iets meer dan 2€), hier moeten we bijna 35RM rekenen. ' s Avonds gingen we in een goedkope eettent rechtover het hotel bij Chinezen eten. De tv stond er op en speelde onze favoriete Maleisische tv soap!
Dinsdag uitgebreid ontbeten, strandwandeling, straatwandeling en dan eigenlijk extreem lui liggen lezen aan het strand. Af en toe werd dat eens onderbroken door een buitje maar al bij al toch een zonnige dag, genoeg om wat kleur te hebben. Ik ben in de zee gaan zwemmen...zaaaaalig!

Quote van de dag (Yanna): "die ninja's hebben wel continu beeld in panorama modus".

Woensdag namen we de kabellift in het westen van het eiland. Op weg naar daar vertelde de taxichauffeur ons dat de grote tsunami van 2004 ook zijn huis verwoest had. Hij vertelde ons ook dat er wel 90 eilandjes rond het hoofdeiland liggen en dat toerisme de belangrijkste bron van inkomsten is voor de bewoners.
In de kabellift zaten we dan weer samen met een koppel Irakezen op huwelijksreis. Ze vertelden dat het in Bagdad nog erg gevaarlijk is, dat er nog steeds ontploffingen zijn en dat meneer telkens naar zijn vrouw en moeder moet bellen om te laten weten dat hij goed op zijn werk is aangekomen. Bovenaan de kabellift wachtte ons weer een prachtig panorama met in wolken gehulde bergen. Ook daarboven was de vochtigheidsgraad erg hoog.

De rest van de dag werd besteed aan luieren op het strand en in de kamer wegens stortregen.
Donderdag werden we wakker met stralend weer, alsof het regenseizoen verlof had genomen voor onze laatste dag verlof. Er volgde dus een vitamine-D-opslorpdag aan het strand eindigend met een uitgebreide fotoshoot van de zonsondergang.

Enkele wist-je-datjes: wist je dat
- de bekende schoenmaker Jimmy Choo afkomstig is van Maleisië en meer bepaald van Penang?
- Langkawi het St Tropez van Maleisië wordt genoemd maar dat noch ik, noch Emily (jammer genoeg?) de vergelijking kunnen maken?
- Maleisië eigenlijk helemaal niet zo toeristisch is en oa daarom een grotere aanrader is dan zijn buurland Thaïland?
- je in Maleisië echt om het even waar en wat kan eten en drinken zonder ziek te worden (die ene schijterij uitgezonderd)

- Nasi Lemak het nationale gerecht is en dat het oa gekenmerkt wordt door gedroogde/gepekelde ansjovisjes?

- zoals de Engelsen ook de Maleisiërs verzot zijn op cake en zelfs aparte cake winkels hebben?

- de cocktails op Langkawi belachelijk weinig alcohol bevatten?
- maar dat de verse vruchtensappen wel heerlijk zijn!?

- Emily en ik dit tot een van onze beste reizen rekenen? ;-)

Dag 8-10: Penang - Georgetown

Een vlekkeloos verlopende bustocht brengt ons naar het eiland Penang en naar Georgetown. Ook hier leven Chinezen, Indiërs en Maleisiërs naast elkaar. Na de koelte en rust van de highlands, is dit wel erg warm en druk. We slenteren wat rond langs de esplanade aan de zee en de drukke straten (hoezo, vrijdag is rustdag in een overwegend moslimland?) en boeken ons bootticket voor Langkawi op maandag.

 
Onze wandeling leidt ons naar de shopping mall aan de Komtar toren en daar vinden we een massage/voet reflexologie shop waar we genieten van een half uur voetmassage. Nu ja, genieten... de 'behandeling' van de onderkant van mijn dikke tenen was eerder pijnlijk en leverde de commentaar "too much thinking" op vd persoon die me onder handen nam. Blijkbaar is mijn brein verbonden met mijn dikke teen!
Zaterdag bezoeken we een stuk van het eiland Penang met het openbaar busvervoer dat erg efficiënt is. De dag begint met regen (ook 's nachts al een stevige stortbui gehad...'drashe nationale' is niet alleen een Belgisch handelsmerk) dus we besluiten ons bezoek te beginnen bij een boedhistische tempel met de op 2 na grootste liggende buddha ter wereld. Achteraan vind je ook een buddha voor elk chinees sterrebeeld (ik ben aap, Emily is een hond).


Onze volgende stopplaats is een vlinderboerderij. Prachtige exemplaren! Er zijn ook wat minder fraaie beestjes te zien maar die zitten gelukkig achter glas.

Het is al middag wanneer we terug aan onze bushalte zijn en alle eettentjes zijn aan het sluiten...rare lunchuren hebben ze hier. Maar er valt wel altijd ergens chicken & rice te vinden hier dus met een gevulde maag gaan we richting Kek Lok Si tempel.

Die is nogal indrukwekkend groot, staat op een heuvel en je ziet de enorme buddha al van ver staan. We moeten wel nog heel wat trappen in de hitte doen voor we er geraken ("Taman Negara all over again" zegt Emily) maar het is zeker de moeite waard! Er is ook een enorme souvenirshop verbonden aan de tempel, met allerlei authentieke memorabilia:

Vervolgens brengt de bus ons naar de bergtrein voor Penang Hill, dat 800m hoger ligt. Boven aangekomen wacht ons een prachtig zicht op Georgetown en Butterworth aan het vasteland.

We wandelen er rond en komen heel tamme aapjes tegen. Terug in Georgetown gaan we Indisch eten en doen we nog een terrasje aan ons hotel.

Zondag begint weer regenachtig en het blijft zo tot de late namiddag. Ik heb zelfs een paraplu moeten kopen miljaar! Misschien was het regenachtige weer te wijten aan de cycloon in Indië. We bezoeken het Penang state museum waar we heel wat te weten komen over Francis Light, die het eiland tegen betaling Brits maakte om een tussenhaven te hebben naar Indië (eind 18de eeuw). We komen te weten welke Aziatische volkeren zich kwamen vestigen, inclusief de Japanse bezetting tijdens WO II. Tegen dat we rond zijn is het lunchtijd en we laten ons verleiden door een resto Australische steak friet op de kaart heeft staan (en enkel dat trouwens). Heerlijk om nog eens met een mes te kunnen eten en om een deftig stuk vlees saignant te kunnen verorberen!
 We maken een tussenstop langs het hotel en gaan vervolgens door naar de Pinang Peranakan Mansion, een groot en chique huis dat ooit eigendom was van een rijke Chinees. We krijgen er een uitgebreide rondleiding. De mansion blijkt ook een veelgebruikte locatie voor bruidsparen en zelfs ook al voor films.

Nadien wandelen we verder door Little India, doen daar nog een terraske en lopen langs winkels met kledij en juwelen terwijl er overal luide Indische muziek door de luidsprekers schalt.

We willen nog een tempel bezichtigen maar die blijkt al gesloten te zijn, net zoals heel wat winkels vandaag. De straten zijn trouwens erg kalm, maar het is dan ook zondag. We eten weer ergens spotgoedkoop in een zijstraatje en eindigen met een Tiger biertje op ons terras. Morgen begint het chill gedeelte van onze vakantie op onze voorlaatste bestemming in Maleisië: Langkawi.

Dag 6-7: Cameron Highlands

Met heel pijnlijke kuitspieren staan we op woensdag op om richting Cameron Highlands te gaan. Onze minibus vertrekt met een uur vertraging omdat de remmen moesten vervangen worden :-s Tijdens de tocht naar daar wisselen palmolieplantages zich af met regenwoud...al dat groen blijft b(l)oeien!
Enkele vreemde gewoonten van de Maleisiërs: ze drinken hier erg graag zoete dingen, bij versgeperst fruitsap moeten we steevast vragen om geen suiker toe te voegen en als je daarenboven ook vraagt om er geen ijsblokjes in te doen, riskeren ze het appelsiensap nog eens extra op te warmen! Ook koude melk is vreemd voor hen. Ze hebben enorm veel import producten, zelfs fruit (vb appels uit nieuw zeeland), wat nogal bizar is gezien het klimaat hier. Soms wordt geld met 2 handen gegeven als vorm van beleefdheid; ze spreken dus niet met 2 woorden maar wel met 2  handen.
Na heel wat klimmen en bochten komen we aan in de Cameron Highlands, een soort van oase in dit warme land in die zin dat de temperatuur er een tiental graden lager ligt. De Engelsen zochten hierboven rust en koelte op en vonden er ook niet beter op van theeplantages aan te leggen. Trouw aan de Engelse traditie gaan Emily en ik afternoon tea drinken in een van de oudste hotels in de streek, helemaal in koloniale stijl: Ye Olde Smokehouse. 

Het valt ons meteen op dat hier veel meer bloemen bloeien dan we tot nu toe zagen. We wandelen 3km terug richting Tanah Rata, kwestie van de stramme kuiten wat los te werken en verkennen vervolgens het stadje dat nogal toeristisch is. Ons hotel is nog lekker ouderwets, een villa in koloniale stijl met mooie tuin aan. Andere hotelgasten hadden op Booking.com geklaagd over de te dunne dekens om te slapen in dit frisse klimaat maar deze 2 Belgische hete dozen hadden het lekker warm vorige nacht. Alweer met stijve spieren begonnen we aan een jungle wandeling die volgens een local best wel makkelijk was. Emily was het daar gaandeweg niet mee eens dus opteerden we voor een andere wandeling die naar de Robinson falls leidde.

Gemoedelijke tocht die ons steeds dieper in het regenwoud bracht. Naarmate we vorderden werden de hindernissen echter moeilijker. Soms moesten we onder of boven gevallen boomstammen. We doopten onze techniek hierbij: the hug and slide position.

Twee en een half uur en veel zweet later kwamen we via een escape route uit in een groentenboerderij. De escape route werd ons via een nota op een boom aangeraden door een lokale trekker die schreef dat de laatste 300m "difficult" tot 'very difficult" waren bij regen. Terugkeren was het andere alternatief. Geen optie dus!

We begonnen van de boerderij bergop te wandelen naar de Boh thee plantage maar besloten uit vermoeidheid (ik dan vooral, Emily stond nog hyper van de adrenaline van onze grensverleggende tocht) toch maar te liften tot boven, waar ons een prachtig uitzicht op de plantages wachtte.

Na een langere rustpauze liftten we met een schoolbus terug en de chauffeur was zelfs zo vriendelijk om ons tot Tanah Rata te brengen. We gingen nog aardbeien eten op een aardbeienboerderij (ook een specialiteit hier), gingen nog even langs een cactus boerderij waar overigens ook massagestoelen stonden en lieten er ons schaamteloos in masseren.

Bekaf nu en morgen een vroege bus naar het eiland Penang!

PS quote van de dag door Emily: "met mijn bedoempte bril lijkt het hier wel gorillas in the mist"